همراهی شیعه و سنی در عزاداری اباعبدالله (ع)

عزادارى براى امام حسین (ع) مخصوص شیعیان نبوده، بلکه همواره همه‌ى مسلمانانى که محبت خاندان پیغمبر را در دل داشتند براى مصائب آنها ناراحت و غمگین و عزادار بودند، و این عزادارى را به شکلهاى مختلف از جمله تشکیل مراسم مرثیه خوانى یا مراسم هیئات مذهبى و دسته‌جات گوناگون عزادارى نشان مى‌دهند... البته برادران شیعه و سنى باید توجه داشته باشند که بهانه‌اى براى ایجاد اختلاف دست استکبار جهانى ندهند، و در این مراسم کارهایى که متضمن اهانت به مقدسات سایر فرقه‌ها باشد از آنها بروز نکند، و همین‌طور برادران اهل تسنن هم توجه بکنند که امروز استکبار جهانى سرلوحه‌ى برنامه‌هاى خودش در کشورهاى اسلامى را ایجاد اختلاف بین مذاهب اسلامى کرده از جمله بین شیعه و سنى، و دستخوش فریب استکبار جهانى نشوید. ... عاشورا یک حادثه‌ى بزرگِ تاریخ اسلام است، و بزرگداشت خاطره‌ى محرم و شهادت حسین‌بن‌على (ع) و یاران و فرزندان آن حضرت یک وظیفه‌ى اسلامى است، و تنها کسانى با این مخالفت مى‌کنند که با هدفهاى حسین‌بن‌على و بزرگان اسلام یا آشنایى ندارند یا با آنها مخالفند؛ و استکبار جهانى از عاشورا  بیمناک است و لذا با آن مخالفت مى‌کند.

وظیفه مسلمان، اقدام به هنگام است!

عنصر منطق و عقل در حرکت حضرت ابی‌عبدالله (ع)، در بیانات آن بزرگوار متجلی است؛ قبل از شروع این حرکت، از هنگام حضور در مدینه تا روز شهادت. جمله، جمله‌ی این بیانات نورانی، بیان‌کننده‌ی یک منطق مستحکم است. خلاصه‌ی این منطق هم این است که وقتی شرایط وجود داشت و متناسب بود، وظیفه‌ی مسلمان، «اقدام» است؛ این اقدام خطر داشته باشد در عالیترین مراحل، یا نداشته باشد. خطرِ بالاترین، آن است که انسان جان خود و عزیزان و نوامیس نزدیک خود - همسر، خواهر، فرزندان و دختران - را در طبق اخلاص بگذارد و به میدان ببرد و در معرض اسارت قرار دهد. اینها چیزهایی است که از بس تکرار شده، برای ما عادی شده، در حالی که هر یک از این کلمات، تکان‌دهنده است.