عنصر منطق و عقل در حرکت حضرت ابیعبدالله (ع)، در بیانات آن بزرگوار متجلی
است؛ قبل از شروع این حرکت، از هنگام حضور در مدینه تا روز شهادت. جمله،
جملهی این بیانات نورانی، بیانکنندهی یک منطق مستحکم است. خلاصهی این
منطق هم این است که وقتی شرایط وجود داشت و متناسب بود، وظیفهی مسلمان،
«اقدام» است؛ این اقدام خطر داشته باشد در عالیترین مراحل، یا نداشته باشد.
خطرِ بالاترین، آن است که انسان جان خود و عزیزان و نوامیس نزدیک خود -
همسر، خواهر، فرزندان و دختران - را در طبق اخلاص بگذارد و به میدان ببرد و
در معرض اسارت قرار دهد. اینها چیزهایی است که از بس تکرار شده، برای ما
عادی شده، در حالی که هر یک از این کلمات، تکاندهنده است.